Skąd wziął się hiperrealizm? cz.1

Po czasach ekspresjonizmu abstrakcyjnego, bardzo popularnego na początku XX wieku, artyści postanowili powrócić nie tyle do malarstwa figuratywnego, co stworzyć kierunek nawiązujący do codziennego, szybko rozwijającego się świata i przedstawić go dokładnie takim, jakim go widzą. Bardzo dosłownie i konkretnie.

Richard Estes, źródło: photogrvphy.com

W latach 60-tych, Stany Zjednoczone stały się ostoją pop kulturowego kręgu. Konsumpcjonizm i gromadzenie wszelkich możliwych dóbr dało pole do szeroko pojętego wyboru tematów, z których mogli czerpać artyści z całego świata. Nowy realizm (pojęcie w sztuce, nazwane tak przez francuskiego krytyka sztuki Pierre'a Restany na początku lat 60-tych), był europejską odpowiedzią na amerykański pop art. Restany pisał o przywłaszczeniu sobie rzeczywistości, które wynikało z potrzeby młodych twórców do wejścia w świat, który tworzą, gdyż nie tyle niezrozumiany, co był przez nich nie do końca odkryty. Artyści stworzyli nową generację, która w Stanach Zjednoczonych przerodziła się właśnie w hiperrealizm, przywłaszczony również przez artystów z innych kontynentów.  

Pop-art powstały chwilkę przed hiperrealizmem, był kierunkiem, który inspirowała komercjalizacja życia. Artyści stosowali, więc w malarstwie przerysowania, bawili się formami, tworzyli karykatury. Chcieli obnażyć współczesne społeczeństwo i symbole jakimi się kierowało. Przykładem może być Jasper Johns, amerykański artysta, członek pop-artu, który jedną z serii swoich obrazów dotknął tematu znaczenia symbolu. Obrazy przedstawiały flagi, a ich znaczenie odzwierciedlała częstotliwość zadawanego przez odbiorców pytania: „Czy to obraz czy to flaga?”. 

Jasper Johns – Three Flags, 1958, źródło: jasper-johns.org

Pop-art był również inspiracją do stworzenia hiperrealizmu. Sposoby powstania prac w tym stylu dały świadomość jaką niesie ze sobą realizm i pomogły zrozumieć sposób jego odbioru przez szerszą publiczność. Nie nudziła się ona i nie uciekała przed realnym przedstawieniem świata, a wręcz była nim żywo zainteresowana. Mogło to wynikać z tego, że w pędzie już XX wieku trudno było zauważać to co nas otacza, przyjrzeć się codzienności i co najważniejsze, zrozumieć i dostrzec jej piękno.

W przeciwieństwie do przedstawicieli pop-aru, hiperrealiści szanowali to, jak zbudowany jest nowoczesny, skomercjalizowany świat. Nie czuli potrzeby żeby go zmieniać, a wręcz przeciwnie - chcieli mu się lepiej przyjrzeć i zrozumieć go takim, jakim był. Do tego wszystkiego doszła potrzeba pokazania malarskiego warsztatu, który już od dawna nie był już wystarczająco doceniany. 

Roberto Bernardi, źródło: kopieobrazow.blox.pl

Myślę, że głównym zamiarem artystów tego kierunku była chęć pokazania wspaniałości kraju, w którym hiperrealizm miał swój początek. Po długich latach, kiedy malarstwo nie było zbyt popularne, przyszedł czas na ludzi, którzy warsztat malarski doprowadzili do niesamowicie wysokiego poziomu. Dzięki temu postanowili oni nie tylko oczyścić sztukę malarską z niepotrzebnych dla nich konceptualnych rozwiązań, ale chcieli rzucić wyzwanie rzeczywistości i pokazać ją jeszcze bardziej realną niż była. Chcieli pokazać istniejący świat takim jakim był, ale jednocześnie udowodnić, że są od tego jeszcze lepsi, że świat, który stworzą będzie najrealniejszym jaki kiedykolwiek mógł powstać.